Υπερδραστηριότητα ή υπερκινητικότητα; Πότε παύουμε να εντάσσουμε τη συμπεριφορά ενός παιδιού σε φυσιολογικά όρια και αρχίζουμε να υποθέτουμε, να θεωρούμε και έπειτα να διαγιγνώσκουμε ότι αγγίζει τα όρια του παθολογικού; Τα ερωτήματα αυτά έχουν απασχολήσει και

Δέκα Οκτώβρη, Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας. Η φετινή Παγκόσμια Μέρα Ψυχικής Υγείας είναι αφιερωμένη στην κατάθλιψη, η οποία είναι η συχνότερα εμφανιζόμενη ψυχική διαταραχή. Τα στοιχεία που μας δίνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι άξια προσοχής: το 2020 η κατάθλιψη, σε παγκόσμιο επίπεδο, θα είναι η δεύτερη σημαντική αιτία ψυχοσωματικής ανικανότητας και μέχρι το 2030 η πρώτη, εφόσον δεν αναχαιτισθεί, (WHO, 2001). Υπολογίζεται ότι σήμερα η κατάθλιψη επηρεάζει 350 εκατομμύρια άτομα.

Έρχεται απρόσκλητη και συνήθως χωρίς φανερή αιτία. Τα συμπτώματά της θυμίζουν σοβαρές παθήσεις, απειλητικές για τη ζωή. Η κρίση πανικού είναι το υπερβολικό άγχος ή ο έντονος φόβος, μια κραυγή για βοήθεια που σωματοποιείται. Η κρίση πανικού χαρακτηρίζεται από αλλαγές στη σωματική και ψυχική κατάσταση του ατόμου, όπως ταχυπαλμία, εφίδρωση, δύσπνοια, αίσθημα ασφυξίας, ζαλάδα, πόνο στο στήθος, ναυτία, εξάψεις ή ρίγη, αποπροσανατολισμό. Τα συμπτώματα ποικίλουν και εξαρτώνται από τον άνθρωπο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν και λειτουργούν μέσα στις συνήθειες τους. Γίνεται πολύς λόγος για αυτές και πολύ συχνά ακούμε πως είναι πολύ δύσκολο να απαλλαγούμε από μια συνήθεια μας. Πόσο μάλλον όταν απορρέει κάποιο όφελος από αυτήν. Αν και έχει αποκτήσει δυστυχώς μια αρκετά αρνητική χροιά, η συνήθεια δεν παύει να είναι κάτι απαραίτητο, ειδικά για αυτούς που μεγαλώνουν παιδιά.