Η 1η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS το 1988, με απόφαση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας και στη συνέχεια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Σύμφωνα με τις εγκυρότερες επιστημονικές θεωρίες, ο ιός άρχισε να διαδίδεται σε όλη την Αφρικανική ήπειρο την δεκαετία του ‘60 και μέσα στην δεκαετία του ’70 παρατηρήθηκαν τα πρώτα κρούσματα και σε άλλες χώρες ανά τον κόσμο. Το πρώτο πλήρως εξακριβωμένο και υπό επιστημονικές μελέτες κρούσμα, εντοπίστηκε στις Η.Π.Α τον Δεκέμβριο του 1981. Το γεγονός ότι οι πρώτοι οροθετικοί ήταν ομοφυλόφιλοι οδήγησε στο λαθεμένο χαρακτηρισμό της ως νόσος των ομοφυλοφίλων. Πολύ σύντομα μετά το πρώτο κρούσμα, έγινε αντιληπτό ότι ο ιός είναι κυρίως σεξουαλικά μεταδιδόμενος και δεν κάνει διακρίσεις σε φύλα και σεξουαλικές προτιμήσεις.

«Μια φορά σ' ένα χωριό, οι κάτοικοι είδανε την συγχωριανή τους, την ηλικιωμένη γυναίκα Ράμπια (διάσημη σούφι) να ψάχνει κάτι στον δρόμο, δίπλα στο μικρό σπιτάκι της, οι άνθρωποι μαζεύτηκαν γύρω της και ρωτούσαν, τι ψάχνει. Εκείνη απάντησε, πως έχασε την βελόνα της. Όλοι ήθελαν να βοηθήσουν και άρχισαν να ψάχνουν μαζί της. Μετά κάποιος είπε:

Θα ξεκινήσω με ένα απόσπασμα από διήγημα του Πάολο Κοέλιο: “Ο Θεός κάλεσε τον πιο αγαπημένο Του άγγελο και του παρουσίασε ένα πρότυπο μητέρας. Στον άγγελο δεν άρεσε αυτό που είδε.

Μάλλον θετικά θα χαρακτήριζε κάποιος τα νέα στοιχεία ερευνών που αποκαλύπτουν πως ο σύγχρονος «Έλληνας μπαμπάς» γίνεται όλο και πιο στοργικός, επιδιώκοντας τη συμμετοχή του στις δραστηριότητες του παιδιού. Πολύτιμοι συνοδοιπόροι, προστατευτικοί, αυστηροί, ήρωες στα μάτια των παιδιών, απόντες με ή χωρίς τη θέλησή τους, μα πάνω από όλα… παιδιά και οι ίδιοι.