Το άγχος είναι ένα από τα πιο δυσάρεστα συναισθήματα. Πολλές φορές σημαντικά γεγονότα στη ζωή ενός ατόμου μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνα για τη δημιουργία άγχους, όπως για παράδειγμα τραυματικές εμπειρίες, αρρώστιες ή θάνατοι, πράγματα που μας σόκαραν, ακόμα και καταστάσεις που δημιουργούν ένταση και πίεση. Το άγχος όμως λειτουργεί και σαν μηχανισμός προειδοποίησης (ασφάλειας), όπου ο οργανισμός εκπέμπει σήματα σε καταστάσεις κινδύνου που έχουν σχέση με αβεβαιότητα. Παρόλα αυτά φαίνεται να δυσλειτουργεί σ’ έναν αριθμό περιπτώσεων, όπως: όταν το άγχος είναι υπερβολικά έντονο, όταν διαρκεί πέρα από την έκθεση σε κάποιο κίνδυνο, παρουσιάζεται σε καταστάσεις οι οποίες. αντικειμενικά δεν εμπεριέχουν κίνδυνο ή απειλή, ή παρουσιάζεται χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο.

«Ενθάρρυνση και όφελος»

Η θέληση να μάθει ένας άνθρωπος κάτι νέο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Στα παιδιά παίζει σημαντικό ρόλο ποιο θα είναι για αυτά το κέρδος-όφελος που πηγάζει από κάθε νέα ικανότητα που θα κατακτήσουν. Τα παιδιά συχνά δεν γνωρίζουν το όφελος μιας νέας ικανότητας που τους προτρέπουμε να μάθουν. Πολλές φορές δεν τους αρκεί μια απλή αιτία ή ο λόγος που τους δίνουμε, μη αναγνωρίζοντας το όφελος εξαρχής.

«Γυναίκα, σύζυγος, εργαζόμενη, μητέρα…»

Με έναυσμα γραφής την παγκόσμια ημέρα για την γυναίκα στις 8 του Μάρτη, το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται σ’ αυτήν. Η βιομηχανική επανάσταση η οποία συνέβαλε στην αναθεώρηση και κατάρριψη πολλών οικογενειακών θεσμών και ιδεών, και το φεμινιστικό κίνημα της δεκαετίας του '70, συντέλεσαν στην έξοδο της γυναίκας στον εργασιακό χώρο. Αυτό που χαρακτηρίζει την γυναίκα του σήμερα είναι οι πολλαπλοί κοινωνικοί της ρόλοι. Η γυναίκα τρέχει να τα προλάβει όλα, τα παιδιά στο σχολείο ή στα φροντιστήρια, τις καθημερινές δουλειές στο σπίτι, τις κοινωνικές ή οικογενειακές υποχρεώσεις.

«Αυτοεκτίμηση»

Η αυτοεκτίμηση σχετίζεται με την αξία που αποδίδουμε στον εαυτό μας. Αυτή αποτελεί σημαντική ένδειξη της αυτογνωσίας (πόσο καλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας), της αυτοπεποίθησης (πόσο όμορφα αισθανόμαστε με τον εαυτό μας) και της αυτό-αποδοχής (κατά πόσο αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε). Ο Rudolf Dreikurs (1978), ισχυρίζεται ότι για να ενθαρρύνουμε και να αποδεχθούμε τον εαυτό μας πρέπει αρχικά να αναπτύξουμε το θάρρος να μην είμαστε τέλειοι γεγονός που σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να δεχθούμε τις δικές μας ατέλειες και αδυναμίες και στη συνέχεια τις ατέλειες και τις αδυναμίες των άλλων.